تمامی آجرهای این ساختمان به طرز عجیبی پُست شده است! - وبلاگ کشتی گیران

به گزارش وبلاگ کشتی گیران، ساختمان عجیب

هیچ وقت این فکر را نکنید که وقوع اتفاقات عجیب در جهان تنها به محدوده و دسته ای خاص محدود می گردد زیرا شاید خود شما هم یک اتفاق عجیب باشد! چه کسی می داند؟ آیا فکر می کردید که بتوان از طریق پست ساختمانی را ارسال کرد یا فکر می کردید که پست فقط نامه ها و اشیائی با وزن معلوم را جا به جا می نماید؟ امروز می خواهیم داستانی عجیب از جا به جایی یک ساختمان از طریق پست برای شما پرده برداری کنیم. در ادامه با ما در خبرنگاران همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر، این دستان عجیب و غریب را در خصوص ساختمان عجیب مورد آنالیز قرار دهیم.

با این که در حال حاضر در همه جای دنیا وجود چندین و چند واحد و اداره پستی بسیار عادی است اما این اتفاق برای الان است و شامل گذشته ها نمی شود! زمانی که در سال 1913 میلادی، یک دفتر اداره پست در آمریکا افتتاح شد، هیچ وقت کسی نمی دانست که این ساختمان قرار است 3 سال بعد یعنی در سال 1916 به وسیله پست یعنی همان کاربری که این دفتر داشت جا به جا شود! اما این برای شما قابل باور است؟

در شهر ورنال که در آن سال ها جزء منطقه ها تقریبا بی هوادار و محروم آمریکا بود، در سال 1913 یک اداره پست افتتاح شد که باعث شد که ارتباط این شهر با دیگر شهرهای اطرافش بهتر از پیش شود و برای کسانی که در این شهر زندگی می نمایند، اتفاق خوبی بود اما با اتفاق افتادن واقعه ای عجیب این ساختمان دیگر مایه خوشحالی مردم این شهر نمی شد بلکه، باعث تعجب آنان می شد. با افتتاح این اداره پست، مردم ورنال کالاهایی همانند غذا، دارو و سایر کالاهای تازه که در منطقه ها روستایی به راحتی قابل دسترس نبودند، به میزان فاصله تا اداره پست، دسترسیشان برای شهروندان نزدیک و آسان شد.

از آن پس، مشتریان قادر بودند تا محصولات و کالاها را از کارخانه هایی که در شهرهایی دور با تنه چندین کیلومتر فاصله واقع شده بودند، سفارش دهند و آن ها را مستقیما در خانه هایشان تحویل بگیرند. شهر ورنال که در حال حاضر بزرگ ترین شهر استان یوتا و واقع در شمال شرقی آن است، حدودا در 125 مایلی یا به عبارتی 201 کیلومتری شرق شهر دریاچه نمک در این منطقه واقع شده است.

با وجود احاطه شدن این دره بیابانی به وسیله کوه ها و صخره ها، مسافت سفر به این منطقه بیش از 400 مایل یا 644 کیلومتر، می باشد. تمامی محموله های پستی از شهر دریاچه نمکی، در ابتدا با طی مسافت 272 مایل یا 438 کیلومتر و به وسیله راه آهن دنور و ریو گرند (Denver and Rio Grande Railroad) به ماک در استان کلرادو، می رفتند و سپس به یوتا باز می گشتند و به وسیله راه آهن باریک و کوچک به شهر کوچک واتسون (Watson) می رسیدند.

54 مایل یا 87 کیلومتر در حالت نهایی برای رسیدن به شهر ورنال، به وسیله کامیون ها انجام می شد. ارسال بسته های پستی به شهر ورنال و برای اداره پست، ضررهای اقتصادی بسیار زیادی به همراه داشت. در تاریخ دوم ژوئن 1916 که برابر است با 12 خرداد 1295، نشریه ورنال اکسپرس به طرز بسیار مرموزی تخمین زد که دولت مبلغی معادل 25 هزار تا 30 هزار دلار در سال در زمان فرستادن بسته های پستی به ورنال، ضرر می کند و این موضوع در حال بدتر شدن بود.

البته باید گفت که کشاورزان این منطقه قادر بودند تا محصولات محلی خود را مستقیما به دست مشتریان برسانند و همزمان هم در پول و هم زمان، صرفه جویی نمایند. در طول پنج روز خدمات اداره پست، بیش از 4 میلیون محموله پستی به وسیله این شهر یا مقصد و یا مبدا فرستاده شد و به دست گیرندگان رسید و تجارت سفارشات پستی از این منطقه با رشدی بی سابقه روبرو شد.

تا قبل از این اتفاق، در بخش منطقه یوئینتا که در شمال شرقی استان یوتا که در غرب ایالات متحده آمریکا قرار گرفته است، اداره پست ورنال (Vernal Post Office)، با حجم بسیار زیادی از بسته های پستی روبرو شد. تا سال 1916، به طور میانگین در هر روز، 2 هزار کیلوگرم بسته پستی دریافت می شد و همین امر رییس اداره پست و دستیار وی را مجبور می کرد که بیش از 15 ساعت در روز، در اداره حضور داشته باشند و به جا به جایی محموله های پستی بپردازند.

در تابستان 1916، ویلیام هوراس کالتارپ که یک تاجر و کارآفرین و مدیر بانک ورنال، تصمیم گرفت که برای بانک و دیگر تجارت های محلی، یک ساختمان 2 طبقه بسازد. کالتارپ، برنامه داشت برای ساخت بیشتر بخش های ساختمان از آجرهای مقرون به صرفه و سوزانده شده محلی استفاده کند اما برای ساخت نمای خارجی این ساختمان به چیزی کمتر از برترین آجرهای فشرده شده شهر دریاچه نمکی، رضایت نمی داد.

از آن طرف شرکت های باربری خصوصی، نرخ بسیار زیادی را برای حمل آجرها تا ورنال از او درخواست می کردند که برابر با هزینه ای معادل 4 برابر خرید خود آجربود و این اصلا برای آن ها قابل قبول نبود!

آقای کالتارپ برای پیدا کردن قیمتی پایین تر از اداره پست وورنال پرس و جو کرد و فهمید که در نهایت می تواند با هزینه ای معادل نصف شرکت های باربری خصوصی، آجرها را از شهر دریاچه نمکی به ورنال بیاورد و همین کار را نیز انجام داد.

هر دانه این آجرها به صورت مجزا در کاغذ پیچیده و در جعبه های 10 با حداکثر وزن مجاز 50 پوند که برابر است با 23 کیلوگرم است، بسته بندی شد. رسانه های ورنال دریاچه نمکی را از طرف شرکت آجرسازی اعلام کردند که حدودا 15 هزار آجر به ورنال از این طریق پست شد، اگرچه بیشتر گزارش ها مبنی بر این است که این آجرها معادل 80 هزار آجر بوده است.

در هر صورت، آجرهای بسیار زیادی، فرستاده شد. جالب این است که بعد از این که آخرین بسته به این بانک فرستاده شد، شرکت مرکزی پست آمریکا، با عجله ای عجیب و غریب مقررات خود را تغییر داد و قانون محدودیت فرستادن 200 پوند که برابر است با 91 کیلوگرم در روز برای یک نفر را تصویب کرد. از سال 1974، این ساختمان باک در یوتا، یکی از شعبه های بانکی آمریکایی می باشد.