موزه سلفی، جاذبه ای در لس آنجلس برای عاشقان عکس سلفی - وبلاگ کشتی گیران

به گزارش وبلاگ کشتی گیران، موزه ی سلفی یکی از جاذبه های گردشگری لس آنجلس است. آیا واقعا هر نسلی می تواند از تماشا این موزه لذت ببرد؟ حتی کسانی که هیچ علاقه ای به عکس های سلفی ندارند؟

موزه سلفی (Selfie museum) یکی از جاذبه های گردشگری لس آنجلس (Los Angeles) است. این مقاله از زبان یکی از بازدیدکنندگان این موزه نوشته شده است.

من از سلفی گرفتن لذت نمی برم. این مسئله را هنگام وارد شدن به موزه ی سلفی، یکی از جاذبه های توریستی لس آنجلس به همسرم گفتم. او معتقد است که من بداخلاق هستم ولی واقعیت این است که اصلا در موقعیتی نیستم که بتوانم در خصوص عکس های سلفی نظر بدهم. شبکه های اجتماعی هیچ وقت برایم مجذوب کننده نبوده اند و بالعکس همواره به نظرم آزار دهنده می رسیدند.

اینترنت کمی دیرتر در دسترس هم نسلی های من نهاده شد. اوایل سال 2000 نسبت به Myspace و Flickr حس خوبی نداشتم و حالا هم همین حس را نسبت به فیسبوک و اینستاگرام دارم.

اگر بخواهیم شدت بداخلاق بودن من را حین وارد شدن به موزه بسنجیم، می توانیم بگوییم از صفر تا ده (شدیدترین حالت) حدود هفت بودم. حتی نمی توانستم باور کنم که دارم به موزه ا ی واقعی می روم. استفاده از کلمه ی موزه برای معرفی چنین مکانی واقعا غلط انداز بود. اگر در پی معنی موزه در فرهنگ لغات بگردید با چنین توصیفی روبرو می شوید: ساختمانی که در آن اشیای تاریخی، علمی، هنری و یا علایق فرهنگی نگهداری می گردد و در معرض دید مردم قرار می گیرد.

به نظر من عکس های سلفی در هیچ کدام از این دسته بندی ها جای نمی گیرند. شاید بتوانیم به آن به دید نوعی علاقه ی فرهنگی نگاه کنیم.

به ساختمانی وارد شدیم که هیچ شباهتی به موزه نداشت. یکی از موسسان موزه به ما خوشامد گفت. او خرسند، باهوش و فریبنده بود و در خصوص ظاهر موزه صحبت کرد. موسس موزه گفت که از ای همه تناقضی که در بیشتر موزه ها دیده می گردد متنفر است و زبان های مختلف او را دیوانه می نماید.

بعد از گذشت حدود پنج دقیقه، کم کم از خودم خجالت کشیدم. به نظر می رسید که همسرم از شک و تردید من بو برده؛ چون دستم را به آرامی فشرد و گفت سعی کنم کمی لبخند بزنم.

اول به یک دیوار آینه ای رسیدیم. از آنجایی که در زمینه ی سلفی گرفتن حسابی تازه کار هستم نگاهی به دندان هایم انداختم تا ببینم لای آن ها اسفناج گیر نموده است یا نه! اولین اتاق موزه به هنرهای تجسمی اختصاص داده شده بود. نقاشی های ماقبل تاریخ، مجسمه سازی رومی و نقاشی پرتره از رامبراند و ون گوگ.

مجموعه ی زیبایی بود ولی به نظرم هیچ ارتباطی با سلفی نداشت. من با هنرهای تاریخی چندان میانه ندارم.

در همین فکرها بودم که به نتیجه ای رسیدم، شاید اصلا منظور نمایشگاه همین بود.

پس از نگاه کردن به مجموعه ای از آمار و ارقام سیاه و ترسناک (254 مورد مرگ مرتبط با سلفی ثبت شده و این بخش مورد علاقه ی من بود) بداخلاقی من به عدد سه رسیده بود. به طوری که کنجکاو شدم اتاق بعدی را هم ببینم. با دسته ی مخصوص سلفی که به تازگی خریده بودم خیلی سریع با اتاق ون گوگ سلفی گرفتم و زود در رفتم تا کسی از حس لذتی که تجربه می کردم بویی نبرد.

در اتاق بعدی چند دختر مدرسه ای ژاپنی را دیدم که مشغول امتحان کردن تعدادی کلاه سفید و مشکی بودند. تمام اتاق سراسر از آینه های سفید و مشکی پوشانده شده بود. همینطور که در حال خندیدن بودند، مرا به یاد مظلومیت نوجوانیم انداختند که برایم جالب بود.

تمرکز موزه ی سلفی همین جالب بودنش بود. به محض اینکه به این نتیجه رسیدم که تمرکز موزه روی هنر و فرهنگ است، به قسمتی رسیدم که حسابی قرن بیست و یکمی بود. جعبه ای آینه ای که صورتم را 100 بار انعکاس می داد، تختی که کاملا از دسته های سلفی ساخته شده بود، نقاشی یک طوطی که در چشمش انعکاسی از لس آنجلس دیده می شد و یک باشگاه با آینه های جالب که روی دیوار آویزان شده بودند.

این بخش بیشتر به یک جشنواره شباهت داشت. نوعی نمایش باشکوه از انواع سلفی که هر کس می توانست قهرمان آن نمایش باشد.

سعی کردم با دیگران همرنگ شوم. از همبرگر غول آسای موزه عکس گرفتم و بعد از آن یک ماشین با بدنه آینه ای و سینک دستشویی به رنگ صورتی دیدم. پس از حدود یک ساعت گشت و گذار، حس بهتری به خودم داشتم. یک خودشیفته ی تازه که عاشق عکس گرفتن از خودش است به جهان اضافه شده بود.